कधी जरा बोअर झाल, मनाला मरगळ आली, थोड निरुत्साही वाटलं कि सरळ गाड़ी काढायची आणि एका ठिकाणी जायचं... अन ते म्हणजे शाळा सुटायच्या वेळेला शाळेच्या गेटच्या समोर...एक लांबची जागा बघायची आणि फक्त बघत रहायच.... वातावरण सगळ कस शांत निवांत असत....कुठे काही आवाज, गोंधळ काही नसतो....पण ही सगळी असते वादळापूर्वीची शांतता .... पुढच्या काही क्षणात शाळा सुटायची घंटा होते आणि उत्साहाचे,निरागसतेचे, खळखळते तुफान सुनामी सारखे बाहेर येते....आणि आपल्याला दिसू लागतात असंख्य आनंदाच्या, मनाला तजेला देणाऱ्या गोष्टी.... आपण फक्त निरीक्षण करत आनंद घ्यायचा त्रयस्थपणे.... एकमेकांच्या गळ्यात हाथ घालत, कुठ एकमेकांशी भांडणं करत, एकमेकांशी थट्टा मस्करी करत....आपल्याच नादात अन विश्वात रममाण असणारी लहान लहान, छोटी छोटी मुल-मुली बघितली कि मन कस उल्हासित होऊन जातं... जरा बारीक निरीक्षण केलं तर कितीतरी असंख्य भन्नाट गोष्टी दिसू लागतात... पाठीला दप्तर लावून, दिडक्या चालीन, हातातली पाण्याची वॉटरबॅग गरागरा फिरवत, दोन वेण्या तरतरा उडवत बाहेर येणारी गोंडस, गोबऱ्या गालाची ए...
Advaya the ultimate truth, is Anant..... unlimited, infinite, boundless.... Let's join hands and bring the best out of this undepletable human resource. Let us spread the light and delight every soul, while we are here and commit ourselves to mind, body and soul development of one and all. Note: This blog was previously named as 'This is Life', however, after a lot of thought, this name has been changed to 'Advaya Anant'.