पाऊस पडून गेला की
आकाशात सुंदर इंद्रधनुष्य उमलतं ;
त्याला पाहून मातीनं रुसावं का ?
सगळे रंग आकाशात तसेच ठेवून आलास,
मला काय दिलंस म्हणून भांडावं का ?
***
नाहीच भांडत ती ,
मान्य करून टाकते की ,
त्याचं रंगहीन होऊन आपल्याकडे येणं ,
उगीच मनाला लावून घ्यायचं नाही ,
त्या कोरडय़ा सुंदर रंगापेक्षा आपल्याला काय मिळालं हे पहायचं !
***
तो भरभरून बरसतो, तेव्हा रंगहीन असतो हे खरं ;
पण तो तिला जगण्याची,उमलण्याची ,
स्वत:तून रंग फुलवण्याची जादू देतो.
त्या जादूनं ,
काळ्या मातीतून किती रंग उमलतात ,
आणि रंगच कशाला ,
किती गंध , किती आकार,
किती प्रकारचं जगणंही बहरतं !
क्षणभर उजळणा:या रंगापेक्षा
स्वत: अनेक रंगांत उमलण्याची जादू
म्हणून तर काळ्या मातीला
किती युगं झाली, तरी हवीच असते त्याच्याकडून .
***
जगण्याचा तोल हा असा असतो !
कुणाला क्षणभराचे रंग मिळतात ,
कुणाला सुंदर क्षण मिळतात ,
कुणाकडे जग सहज मान उंचावून पाहतं ,
तर कुणाला मिळतं फक्त जगण्याचं बीज .
त्यातून आपापलं फुलायची जादू मात्र शिकून घ्यायची असते .
एकदा ती जादू आली की ,
रंग कुणाकडे मागावे लागत नाहीत,
ते उमलत राहतात,
बहरत राहतात.
***
( एका स्पॅनिश कवितेचा मुक्त अनुवाद)
As received on whatsapp
Comments
Post a Comment