मुलुंड ला आम्ही, P & T (पोस्ट अँड टेलिग्राफ्स ) च्या कॉलनी मध्ये 8 वर्ष राहिलो। आमचा 5 मजल्यावर फ्लॅट होता। त्या काळी 82- 89, तुरळक वस्ती असल्यामुळे, 5 व्या माजलहूनही लांब पर्यंत सृष्टीसौंदर्य दिसायचे। माझ्या खोली च्या खिडकीतून डोंगर दिसायचे। माझा अभ्यासाचा table मी त्याच दिशेने ठेवला होता। मधून मधून बाहेरच्या हिरवळी आणि डोंगरा कडे पाहत अभ्यास व पुढील आयुष्याची स्वप्ने पाहण्यात 8 वर्ष निघून गेले।
अनेक पाहुणे आलेत आणि राहिलेत पण। पण त्यातील एक मावस भाऊ खूप उत्साही, त्याने डोंगर चढून जाण्याचा प्लॅन केला, पण मला वगळले 😟, मी चढून जाऊ शकीन याची खात्री नव्हती त्याला..आयुष्यात, अनेक असे remarks ऐकायला मिळतात आणि न कळत आपण त्या वाटे चा विचार सोडून देतो...
पण ते डोंगर मला कायम खुणावत असत, बोलावत असत, माझे त्यांच्याशी अनेक वर्षाचे हितगुज होते, त्यांना मी कधीच विसरू शकत नव्हते.. आणि मग अचानक परत त्यानी निरोप धाडला। भेटायला ये म्हणून.. वय झाले तर काय.. मनाची उभारी तर आहे न.. मी हो म्हटले.. घरून परवानगी पण मिळाली आणि बस गेले मध्य रात्री उठून।
सुर्योदयापूर्वी चा साधारण पहाटे चे 4 झाले असतील.. मी एकटीच चढत होते। एक ग्रुप पुढे होता... दुसरा मागे..कुणाला मळमळ तर कुणाला दुसरा त्रास..मी एक एक पाऊल चढत होते.. एके ठिकाणी थोडेसे सपाट खडक आणि एक बसण्यासारखे उंच सपाट शीळ होती। म्हटले बसावे थोडी विश्रांती घ्यावी, मागून येणारे कुठपर्यंत आलेत त्याचा मागोवा घ्यावा।
अहाहा! त्या अंधाऱ्या पहाटे, आजूबाजूला डोंगरांच्या माळा, चंद्राचा पडलेला शुभ्र प्रकाशात चमकणारे खडक आणि वर आकाशात पहाते तर काय! लुकलूकणारे तारे त्या चांदोबाच्या भोवती पिंगा घालताहेत.. एक अविस्मरणीय क्षण.. तिथून निघूच नये असे वाटत होते.. पण पुढे जाऊन तो उगवणारा सूर्य पण तर पाहायचा होता ना.. हाच तो सूर्योदय।।
Vandana Vilas Vaidya
Comments
Post a Comment