एक आठवण..१८.४.२०१८

वारीच्या रस्त्यात दुपारी निघायचं

Sandhykali पिठलं खिचडी 3 दगडांच्या चुलीवर रांधून  खायचं आणि पुढे रात्री चालायचं 

कशी वाटते आयडिया! Dr.Vasanti ने लिहले..

मी: Idea मस्तच आहे। काल response द्यायचा राहून गेला। 

अगदी जुन्या काळच्या लोकांची आठवण झाली। 

2010 मधे मी एकटीच लोणार ला गेले होते..लोणार हे आमचे मूळ गाव...पण नोकरी निमित्त आजी आजोबा बाहेर पडले आणि गाव मागेच राहिले।फार लहान असताना एका लग्ना साठी गेलेले आठवते ते तेव्हढेच। मुलांना न्यायची फार इच्छा होती, शाळेत असे तो वर सर्व दाखवावे, पुढे ती आपली राहत नाही,  पण high स्कूल आणि ही जीवघेणी competition, त्यांना डोके वर कडू देईल तर शपथ..आई बाबांना पण जमत नव्हते.. कोणालाच वेळ नाही...करतकरत ४-५ वर्षें मी लोणारचा प्रोग्राम लांबवला, शेवटी एकटीच गेले। MTDC चे lodge online book केले। आई बाबांच्या आठवणीतले लोणार पार बदलले होते, lodge एकदम झक्कास वाटले। दुराऱ्या दिवशी तळ्यातल्या मंदिरात जायचे होते, पहाटे तयार होऊन निघाले तर खरी.. पण एकटीला धाकधूक वाटत होती..वाघ आला तर। खेड्यात ले एक कुटुंब आजी आजोबा आई बाबा नातवंड माझ्या सोबत होतें, मी त्यांच्या मागोमाग बोलत निघाले। बाईंनी सांगितले, मुलाची मुंज आहे, देवीच्या मंदिरात, मला आयतीच सोबत मिळाली, मी खुश झाले। पण खाली तळ्यात उतरताच ते कुटुंब एक आडोश्याला थांबले। मी गडबडले। काय झाले? आता नास्ता पानी करून मंगच निघणार। अरे देवा। इथे तर काहीच नाही, आणि नास्ता पाणी? 

पाहता पाहता तिने ३ दगडाची चूल मांडली, नवरा आणि आजोबा काटक्या गोळा करून घेऊन आले। मला मात्र आता tension आले। असे नास्ता पाणी करायला बसले तर सूर्य डोक्यावर येईल। पण मला एकटी ला वाट माहीत नव्हती शिवाय जायची पण भीती वाटत होती। लहापणापासून आजोबाच्या शब्दात त्यांनी मारलेला या अभयारण्यात ला माणसाला खाणारा वाघ आठवला। सोबत तर हवीच। पण त्या कुटुंबाची, मी आज मुंजी आलेली पाहुणी  होती, असा पाहुण्याला बरं जाऊ देतील..विन्मुख। चहा तरी प्याच। म्हणजे इथे ही चहा करणार की काय? तिने आपले गाठोडे उघडून, एक एक पुड्या काढल्या..चुली वर चहा केला आणि मला स्टील च्या लांब ग्लास भर चहा दिला। 

एकी कडे माझ्या करिता सोबत शोधणे पण चालू होते आणि काय सांगायचे खुद्द मंदिरातील पुजारीच आले, जा की यांच्या सोबत..मलाही हुश्श वाटले, अगदी पॉईंट टू पॉईंट सोबत मिळाली म्हणून...

पण अजून तो ग्लासभर चहा हातात होता, एकतर मी नास्ता करून निघाले होते, दुसरे तो 'चाय कम पानी ज्यादा' चहा, तिसरे हे पुजारी अगदी या कुटुंबातल्या लोकांच्या विरुद्ध...अतिशय मुखदुर्बळ.. एका शब्दाने बोलायला महाग आणि चहा संपे पर्यंत थांबायला तर त्याचे विमान चुकले असते असा आव, चौथे एवढ्या प्रेमाने दिलेला चहा मला टाकवत पण नव्हता, पाचवे माझा एक मोठठा प्रॉब्लेम? मला काढत चहा अजिबात पिता येत नाही...एवढ्या रम्य ठिकाणी येऊन काय ही त्रेधातिरपीट। 

खरं तर, मला त्यांच्या बरोबर नास्ता करूनच निघायला हवे होते, पण आपण शहरी लोकं। आपल्याला वेळेचं नको तेव्हा फारच भान राहतं।

आणि त्यात ते आजोबा वजा पुजारी...2 मिनिटे उशीर झाला म्हणून जे स्पीड ने चालत सुटले, मला वाटतं... walking च्या race मधे नक्की पाहिले आले असते...मला वाटेत फोटो काढायची पण मुभा नव्हती....मी तर अक्षरशः थोडी चालायची थोडी धावयाची.. त्यांच्या speed ला match करायला। शेवटी जीव मुठीत घेऊन, वाघ मागे लागला की काय, असे धापा टाकत, आमचे बिन व्यायामाचे शरीर पोहचले मंदिरापर्यंत। पण का कोणास ठाऊक, आज ही, मी तो दगडा वरचा नास्ता खूप miss करते आहे। मंदिरापर्यंत तर मी पोहचले असतेच, थोडा उशीर झाला असता एवढेच।

Vandana Vilas Vaidya