माझा २७ वर्षाचा प्रवास

लग्न हा स्त्री च्या आयुष्यातला एक game changing event असतो। माझी पिढी तशी भाग्यवानच । हवे ते शिक्षण घेता येणारी आणि आपले लग्ना विषयी चे मत ठामपणे सांगणारी, बहुदा ही पहिलीच पिढी। माहेरी असे पर्यंत शाळा, कॉलेज, खेळ, इतर छंद जोपासणारी। कधी मधी आवडीने एखादा पदार्थ करणारी किंवा वेळ आलीच तर स्वयंपाकघर सांभाळणारी, एरव्ही नाही। आणि मग मनासारखे शिक्षण घेऊन करिअर कडे पाऊल घेत, स्वतःच्या पायावर उभी राहणारी, भावी आयुष्याचे स्वप्न रंगवणारी। त्यातलीच एक मी।।

आकाशभरारी घेण्याची उभारी असताना, लग्नाच्या उंबरठ्यावर मात्र बरीच ठेचकाळली। वकील मुलगी नको, उगाच घरात आणली तर एकाचे दोन होतील, घरातच वकिली डावपेच खेळेल, त्यात स्त्री कायदा बलवान। तर कोणी गव्हर्नमेंट job करणारीच हवी। कोणाचे काही तर कोणाचे काही। बाकीच्या मैत्रिणींचा काय अनुभव आहेत माहीत नाही, पण मला लग्न करताना एक वेगळेच समाजाचे रूप पहावयास मिळाले। तशी मी हळुवार, स्वप्नाळू होते, म्हणजे कवी मन ठेवणारी, त्यामुळे या अनभिज्ञ समाजाचे पोकळ रूप पाहून खूप कीव आली, मी सबला आहे, जगाला कणखर पणे तोंड द्यायची हिम्मत आणि तयारी आहे। मनाचे सर्व कोमल पाश तोडून, झाशीच्या राणी ची हिम्मत बाळगणारी। ज्या घरात असला दुटप्पी पणा असेल, असल्या घरची सून व्हायची नाही। 

न डगमगता, वकिली सुरू होतीच, मुंबई हायकोर्टात मोठमोठया जजेस समोर उभे राहून आपला मुद्दा मांडायचा, विचारलेल्या प्रश्नांचे उत्तर न अडखळला द्यायचे, माझ्या confidence ला एक वेगळाच kick मिळत होता। मराठी कुटुंबांचे आणि लग्न करताना अगदी जुन्या विचारात अडकलेल्या पद्धतीची एक भीतीच बसली। 

बाबांचे प्रयत्न मनापासून सुरू होते,  elimination rounds च जास्त असत।  आणि मग आपल्या एकट्या पेक्षा दोघांच्या अपेक्षेत बसेल असे, विलास ची माहिती मिळाली। सासूबाईंनी कटाक्षाने दुपारी 2 ते 4 भेटू नये असे माहितीत स्पष्ट लिहले होते। रविवारी मीरा रोड ला दोघांचे काम आहेच, काम झाले की मी भेटून येतो, बाबा म्हणाले। काम 2 वाजता आटोपले, मी घरी यायला निघाले आणि बाबा वैद्यांकडे भेटायला जाणार होते। पण 2 ते 4 भेटायचे यायला येऊ नका असे लिहिले असताना, मी जाणार नाही, 2 तास इथेच थांबतो मग निघतो। बाबा पण कायदा तज्ञ होते, rules and regulations, ते नाही पाळणार तर कोण पाळणार? मी निघून आले, काय करायचे ते करू दे। 

संध्याकाळी घरी आले तर आनंदी वाटले। सर्व माहिती प्रमाणे निघाले। दुसऱ्या रविवारी आमच्या घरी भेटायचे ठरले। 

आई आणि मुलगा (विलास) आले। फॉर्मल बोलणे झाले, पण मात्र मी आवर्जून विचारले, तुम्हाला नोकरी करणारी मुलगी हवी आहे का? विलास नाही म्हणाला, माझी अशी काही अट नाही। हुश्श। finally something हटके वाटले।  दुसऱ्याच दिवशी वैद्यांकडनं होकाराचा फोन आणि पाठोपाठ पत्र आले। तिसऱ्या रविवारी engagement आणि मग 1 1/2 महिन्यांनी लग्न ..योग आला यालाच बहुतेक म्हणतात। 

माझा नवीन प्रवास सुरु झाला। अनेकवेळा मला मीच नवखी वाटले, दुरून डोंगर साजरे किंवा जावे त्याच्या वंशा म्हणतात तेच खरे। स्वतः ला तासत एक संपूर्ण नवीन असे माझे रूपांतर झाले । हा प्रवास सुरु होऊन आज 27 वर्षे झालीत। अनेक वेळा रुसवे फुगवे , मतभेद झालेत, पण आपल्या ला आहे तशी पत्ककरणारा हा एकमेव आहे, तोच शाश्वत आहे, असे म्हणत, पुढे पुढे चालत राहिले। सतत hovercraft सारखा भिरभिरणारा, लांब असला तरी लक्ष ठेवणारा। इतक्या वर्षांचा प्रवास एवढ्या कमी शब्दात मांडणे खूप अवघड आहे, पण वेळी, तू घरी रहा म्हणणारा, तर dot.com burst झाला त्यावेळी मला प्रॅक्टिस करायला प्रोत्साहन देणारा। Profession सांभाळताना होणारी धावपळ समजून घेणारा, असा आपल्या गुणांची कदर करणारा जोडीदार मिळायला भाग्यच लागते। गाडी चे एक चाक चांगले असून गाडी वेगाने चालत नाही, त्याकरिता दोन्ही चाके समान असायला हवी। या अनोख्या प्रवासाची आपल्या समोर आज मोकळेपणाने एक पान उलगडले।

आपल्या भरभरून मिळालेल्या शुभेच्छेनी आज आठवणींना उजाळा दिला। काहींचे फोन वर तर काहींचे व्हाट्सअप्प messages, सर्वात भावणारा message आला तो dr वासंती चा। Thanks all.

Life is all about, what you dream and the path you choose to achieve this dream. 

Thanks everyone for your kind wishes and blessings.

Vandana Vilas Vaidya