दर वर्षी १५ ऑगस्ट आणि २६ जानेवारी ला बंगलोर च्या लालबाग येथे फ्लॉवर शोज असतात..निरनिराळी themes घेऊन अनेक प्रकारच्या फुलांची सुंदर रचना ह्या दिवशी करतात. ते पाहायला तिकीट असते अणि तरीही खूप लोकं येतात..अनेक प्रदेशातून नर्सरी चा व्यवसाय करणारे या दिवसात, इथे आपापला माल विकायला पण ठेवतात..आम्ही पण हौशी ने बहुतेक वेळा जातो. काही वर्षां पूर्वी, असेच आम्ही गेलो असता, प्रदर्शन पाहून झाल्यावर स्टॉल्स कडे वळलो, एका स्टॉल वर मराठी भाषिक होते, ओळख झाली आणि मग थोडे बोलणे झाले. फार प्रेमाने त्यांनी "भुसावळच्या केळी चे रोप आहे, ताई घेता का?", एकाने विचारले..माझ्याकडे थोडी बागेपुरते आंगण आहे, मग विचार केला, बघुया घेऊन..मग घरी येऊन, जागा शोधून, रोप लावले..हळू हळू दिवसा मासा रोप मोठे झाले (१),
केळफूल आले (२),
ते उमलून केळ्याचा मोठा घड दिसू लागला (३).
.होता होता अजून काही महिने गेले..मग केळी झाली आहे असे वाटून घड उतरविला(४).
वजन केले तर अबब! २५ किलो! " मेरे घर की मिट्टी सोंना उगले उगले हिरे मोती ' याची प्रचिती आली. गगनात मावेनासा आनंद झाला..मग काय? येव्हडी केळी पिकायच्या आत वाटणी सुरू केली.. आम्ही खुश आणि घेणारे पण खुश..एक वेगळाच आनंद अनुभवाला..हे सत्र सुरू राहिले.
आता घरीच केळाचे झाड म्हटल्यावर, केळाच्या पानाचा उपयोग अनेक वेळा केला.
त्यावर जेवणे (५)
( केळीच्या पानावर गरम भोजन वाढल्याने त्या पानांमधली पोषकतत्वे अन्नात मिसळतात. ती शरीरासाठी चांगली असतात),
कांचीपुरम इडली (६)
(ही इडली केळीच्या पानात गुंडाळून करतात),
कच्च्या केळी ची ओले खोबरे घालून सुकी भाजी (७)
( सालासकट केळ उकडून घेऊन)
Banana chips आणि
मग नुसते पिकलेली केळी खाणे, शिकरण, बनाना केक, बनांना ब्रेड, एक ना अनेक प्रकार करून झालीत.
फार अप्रतिम असा प्रवास आम्ही केळाच्यां झाडा सोबत वर्षा मागून वर्षे करतोय.
इतर उपयोग पण केलेत..उदा.
१.केळाचे साल उकडून आंघोळ करताना त्वचेला लावणे. कांती स्वच्छ होते.
२. केळा चे साल, ह्याचे कंपोस्ट खत झाडांना फार उपयुक्त असते.
३. एकदा झाडाला केळीचा घड येऊन गेला की ते झाड मुळासगट काढावे लागते, पण गंमत अशी की, त्या अगोदरच जमिनीतून नवीन काही रोपटी आलेली असतात. रोपटी सतत येत असतात, तेव्हा अनेक वेळा, मी ही छोटी रोपटी छाटून, पूजेच्या चौरंगाला पण बांधलीत.
अशी आहे या एका केळी च्या रोपाची कथा..आवडली तर जरूर लाईक करा...🙏
टिप: २ फोटो सोडून बाकी सर्व फोटो ओरिजनल माझे आहेत.
© वंदना वैद्य
Comments
Post a Comment